بزرگنمايي:

سیاست و بازاریابی - تورج فرهادی شهردار منطقه6 با اشاره به طرح توسعه دانشگاه تهران گفت: در تلاش هستیم با ایجاد یک دفتر تسهیل گری که به مطالبات اجتماعی و اقتصادی مردم و فضاهایی که باید آن ها را نسبت به طرح آشنا کند، توجه و فضای مناسب را برای افرادی که ظرفیت مشارکت در توسعه دانشگاه را دارند ایجاد کنیم.

• منطقه 6 همچنین به صورت پایلوت، منطقه طرح آرزو‌های شهروندی است. بیشترین آرزو‌ها مربوط به چه موضوعاتی بوده است؟
بررسی‌هایی در این زمینه انجام شده و آرزو‌های ثبت شده مردم محله یوسف آباد به ما رسیده ست. محله بعدی نیز محله امیرآباد است. محله یوسف آباد، چون محله پایلوت اولیه بود و مردم آشنایی چندانی با این موضوع نداشتند و توجیه نشده بودند شاید توقعی که ما در مورد مسئله داشتیم را برآورده نکردند البته ما مجری کار نبودیم و تنها محله را در اختیار روابط عمومی مرکز و شورای اسلامی شهر تهران قرار دادیم که این موضوع را مدیریت کنند و ما صرفا کار‌های لجستیک و پشتیبانی را انجام می‌دادیم.
در مرحله اول در محله یوسف آباد سه آرزو به مرحله نهایی رسید؛ ایجاد یک میدان تره بار در اطراف پارک شفق، بازسازی کف گذر 22یوسف آباد و بازیافت نخاله‌های ساختمانی. برای میدان تره بار، چون فضایی در اطراف پارک نبود با صحبت‌هایی که با مسئولین بیمارستان حضرت زهرا (س) داشتیم، قرار شده که یک پارکینگ طبقاتی در آن ایجاد شود و زیر آن پارکینگ، فضایی به میدان تره بار اختصاص داده شود. یک بخش از اقدامات این گذر را امسال در کوتاه مدت انجام و سال آینده در بلند مدت به صورت کامل مرمت خواهیم کرد.
در بحث بازیافت مصالح ساختمانی نیز که مطالعات آن در چند سال گذشته انجام شده بود، مرکزی با ظرفیت 3هزار تن در کنار گود «بوعلی» شروع به کار کرده است.
• اعضای شورای شهر بر مناسب سازی معابر تاکید زیادی دارند. معلولان زیادی در طول روز از این مسیر عبور می‌کنند، خصوصا از چهار راه ولیعصر که بین منطقه 6 و 11 تقسیم شده است. در راستای مناسب سازی چه اقداماتی صورت گرفته و مورد دیگر اینکه در چهارراه ولیعصر و زیرگذری که ایجاد شده مناسب سازی به آن شکل دیده نمی‌شود حتی اخیرا گلدان‌هایی در آنجا قرار داده شده که وضعیت را برای تردد معلولین سخت‌تر کرده. در این مورد توضیح دهید؟
اجازه دهید ابتدا بخش دوم سوال شما در مورد گلدان‌ها را پاسخ دهم. در روز مراسم باشکوه تشییع سردار شهید سلیمانی مجبور شدیم تمامی نرده‌های روبروی ایستگاه‌های مترو و زیر گذرگاه‌ها را برش داده و برداریم تا فشار جمعیت باعث ایجاد حادثه و آسیب به همشهریان نشود. بعد از این مراسم در یک بازنگری مجدد تصمیم گرفته شد برای اینکه از زشتی چهره معابر جلوگیری شود، این نرده‌ها مجددا در چهارراه‌ها نصب نشود و به جای آن از موانعی مثل گلدان استفاده شود که به فضای سبز نیز کمک می‌کند. در همین رابطه با سازمان پارک‌ها مذاکراتی را انجام دادیم و قرار شد که این موانع به صورت گلدان در آنجا قرار داده شود چرا که ایجاد مانع نرده، نگاه خوبی به مردم نیست و در شهر جایگاهی ندارد.
همچنین قاعدتا برای ایجاد زیرساخت‌ها نیاز به هتلسازی و هاستل‌ها و مهمانپذیر‌ها داریم خصوصا در منطقه 6 که منطقه مرکزی و پیشانی تهران است. خیابان ایرانشهر، پارک هنرمندان خیابان لارستان، خیابان و میدان حضرت ولیعصر (عج)، محور کریمخان تا انتهای بلوار کشاورز و پلازای هفت تیر می‌تواند ظرفیت‌های مناسبی برای رونق گردشگری داشته باشد و حول این محور‌ها فضا‌های خوبی برای زندگی شبانه شکل بگیرد که برای همه این موارد اقداماتی شروع شده و مشاورانی در حال آماده کردن طرح‌ها هستند.
• اقدامات شما برای مناسب سازی معابر بویژه برای معلولان و ناتوانان چیست؟
متاسفانه از مشکلات جدی شهر تهران در وهله اول خودرو محور بودن و انسان محور نبودن آن است و در وهله دوم مشکل عمده این است که همان قسمتی که به پیاده راه اختصاص داده شده و سهم عابرین است به دلایل مختلف از جمله اینکه زیردستی‌های لازم را در کار‌های عمرانی نداشتیم که در هنگام پیاده روسازی با چه سبک و سیاق و رویکردی این کار را انجام دهیم ناقص اجرا شده است، بنابراین بحث شهر دوستدار انسان اعم از معلول و کم توان و سالمندان و کودکان در آن به جز بعضی محور‌ها که بازسازی و بازنگری در آن صورت گرفت، به درستی ایجاد نشده است. یکی از دلایل جدی دیگر ناقص بودن معابر برای مناسب سازی این بود که در اجرای ساختمان‌هایی که پروانه ساختمانی برایشان صادر می‌شد، بعد از تکمیل ساختمان در قسمت آماده سازی محوطه ساختمان، چون مجریان اجرا کننده فنی و صاحب صلاحیت نبوده و سنتی بودند، ساختمان را از حالت کف خارج می‌کردند و بدین ترتیب برای تعریف دسترسی ها، پیاده راه‌ها دارای فراز و نشیب می‌شد. برای همین شاهد هستیم که پیاده رو‌ها وصله‌های ناجوری هستند که از لحاظ جنس مصالح و تراز ساخت با هم جور در نمی‌آیند و پستی و بلندی‌های ایجاد شده باعث از بین رفتن مناسب سازی برای عابرین شده است. ضمن اینکه در پیاده رو سازی باید همه اقشار مردم در نظر گرفته شوند، ولی چون این روند ناقص در طول سالیان مختلف شکل گرفته بنابراین گذر‌های ایجاد شده مطلوب نیستند.
ما برای اصلاح این روند در شهرداری منطقه 6 مناسب سازی را از برخی از اماکن عمومی مانند پارک ها، سرای محلات و برخی از ساختمان‌های اداری به تدریج شروع کردیم و در بخش‌هایی که کمک بیشتری می‌کند مثل رمپ‌های معلولین و بالابر‌ها و ایجاد شیب‌های مناسب و محور نابینایان در گذر‌ها اقداماتی انجام شده است. همچنین در جا‌هایی که پروژه و ساختمان جدیدی احداث می‌شود تذکر می‌دهیم که این موضوع را رعایت کنند و اعتقاد داریم که مناسب بودن معابر شهر برای همه اقشار حداقل حق مردمی است که در آن شهر زندگی می‌کنند.
در این رابطه برخی از نواحی انگیزه بیشتری برای فعالیت دارند و با کمک بخش‌های خصوصی و مردم موضوع محوطه سازی و ایجاد فضا‌های جدید و ترمیم فضا‌های محیطی را پیش می‌برند و در برخی نواحی مردم با هزینه خود مناسب سازی را انجام دادند. شهرداری، چون یک نهاد مردمی و وابسته به مردم است قاعدتا بدون همکاری مردم نمی‌تواند به نحو مطلوب شهر را اداره کند.
• طرح توسعه دانشگاه تهران سال‌ها بافت اطراف آن را در حالت فریز گذاشته و مردم از این موضوع آسیب دیده اند و شاکی شده اند. شورای عالی شهرسازی این طرح را متوقف کرده بود، ولی شنیده شده که معاونت حقوقی بر اجرایی شدن این طرح نظر دارد. برنامه شما در این مورد چیست؟
در خصوص توسعه دانشگاه تهران جلسه‌ای را با معاونین و مشاورین دانشگاه برگزار کردیم. این طرح، طرحی ملی است و دانشگاه تهران ظرفیتی ملی و بین المللی دارد. اما اینکه چرا در گذشته این توسعه را پیش بینی نکرده و اجازه دادند در اطراف آن ساخت و ساز به شکل وسیع انجام شود و بعد از پیش بینی این توسعه، چرا تعلل در انجام آن صورت گرفته دو سوال جدی پیش روی ما است.
در این رابطه نه می‌توان مردمی که درآن اطراف زندگی می‌کنند را نادیده گرفت و نه توسعه دانشگاه تهران و رویکرد‌هایی که دانشگاه‌های دنیا در بحث توسعه فناوری و استارت آپ‌ها و پارک‌های فناوری دارند. قاعدتا با توجه به رویکرد‌های جدید جهانی و ظرفیت‌هایی که در کشور ایجاد می‌شود توسعه دانشگاه تهران جزو پروژه‌های الزامی شهر تهران است، ولی چون این پروسه طولانی شده، مردم نگران هستند و اعتراضات جدی از این مسئله دارند. در سال 82 طرح خط محدوده توسعه دانشگاه تهران توسط شورای عالی مشخص شده بود و از آن سال این فضا کاملا فریز شد. در سال 96 بعد از سال‌ها مصوبه کمیسیون ماده 5 را در خصوص این مسئله داشتیم. 14 سال طول کشید که اولین مصوبه از کمیسیون ماده 5 بیرون بیاید که بتواند یک تعریف ابتدایی و اولیه نسبت به این طرح توسعه داشته باشد که متاسفانه این موضوع هم کاملا ناقص است و فقط مواردی مانند چارچوب‌های طرح، سقف تراکم 200 درصد و عمومی بودن گذر‌ها و مواردی از این دست در آن مشخص شده است. در حالی که طی این سالیان که دانشگاه تملکاتی انجام می‌داده به دلیل اینکه از این تملک‌ها زمانی طولانی گذشته و تناسبی بین این زمان و مبالغ و تورمی که در کشور ایجاد شده وجود ندارد، مردم هم نتوانستند در این سالیان روی ملک‌های خود هیچ تصمیمی بگیرند و این باعث عصبانیت جدی آن‌ها شده است. با پیگیری‌هایی که شورای اسلامی شهر تهران انجام داد در یک مرحله این طرح لغو نشد بلکه در شورای عالی توصیه شد که با توجه به اینکه برای دانشگاه امکان تملک همه املاک وجود ندارد و زمان آن طولانی‌تر می‌شود، توصیه شد که دانشگاه تهران طرح پیشنهادی جدیدی ارائه دهد؛ به نحوی که در آن رعایت سهم زندگی مردم برای اینکه هم از شب مردگی جلوگیری کند و هم به افرادی که نگران املاک خود هستند مجوز‌های لازم برای ساخت بدهد لحاظ شود که البته مورد اعتراض دانشگاه تهران قرار گرفت و آخرین نامه‌ای که از معاونت حقوقی ریاست جمهوری رسید این مصوبه را ملغی کرده و مورد قبول قرار نداد.
• برنامه شما در شرایط فعلی چیست؟
در تلاش هستیم با ایجاد یک دفتر تسهیل گری که به مطالبات اجتماعی و اقتصادی مردم و فضا‌هایی که باید آن‌ها را نسبت به طرح آشنا کند، توجه کنیم و علاوه بر این، فضای مناسب را برای افرادی که ظرفیت مشارکت در توسعه دانشگاه را دارند ایجاد کنیم. همچنین در حال تعریف ضابطه‌ای هستیم که اگر مقرر شد براساس آرای قضایی یا براساس اینکه هر کدام از این افراد خودشان تمایل داشتند اجازه دهیم که ملک خود را در راستای طرح توسعه دانشگاه بسازند و برای خود ظرفیت سرمایه‌ای ایجاد کنند. در آخرین جلسه با حضور رییس و اساتید دانشگاه مقرر شد ضابطه پلاک‌ها هر چه سریعتر نوشته شود و دفتر تسهیل گری در آنجا مستقر شود که با مردم مذاکره و منافع آنان را در نظر بگیرد. ضمن این که یک سری از خدمات مثل امکانات ورزشی، پارکینگ و میدان تره بار و خدماتی که به صورت مشترک برای مردم و دانشجویان و اساتید قابلیت استفاده داشته باشد در محله ایجاد شود. در تلاش هستیم این موارد را از طریق مشارکت با بخش خصوصی انجام دهیم تا مقداری از فشار‌های مردم کم شود. دفاتر تسهیل گری باید منافع مردم را تعریف کنند و ظرفیت‌های سرمایه گذاری با ملک را برای آن‌ها توجیه کنند که حداقل بدانند که چه شرایطی برای آینده ملکشان رقم خواهد خورد. با در نظر گرفتن همه ابعاد پروژه اولین نگاه و رویکرد این است که ابتدا رضایتمندی برای مردم ایجاد شود و سپس این پروژه ملی نیز ابتر نماند.
• مرداد سال 97 فرماندار تهران به بافت فرسوده منطقه شش اشاره کرد که گفته شده زیر یک هکتار بافت فرسوده دارد. تدبیر شما برای نوسازی بافت فرسوده در این منطقه و کمتر شدن این میزان چیست؟
در تهران بیش از 3300 هکتار بافت فرسوده داریم که البته ساخت و ساز‌ها و تجمیع‌ها در حال انجام است. پروژه‌هایی با 50، 60 و 70 پلاک، با توجه به تاسیس دفاتر تسهیل گری در مناطق که مردم را به لحاظ اجتماعی با این پروژه‌ها همراه کردند، انجام شده است. علی رغم اینکه به شدت از زمان بندی عقب هستیم و طبق زمان بندی که در گذشته انجام شده، باید ظرف 10 سال، هر سال 10 درصد از بافت فرسوده شهر کم می‌شد و حدود 15 سال است که از این موضوع می‌گذرد و تنها 40 درصد از بافت‌های فرسوده نوسازی شده است. همچنین نوسازی‌ها دارای چارچوب‌هایی نیست که بتواند همه ابعاد فرسودگی را ازبین ببرد. چرا که فرسودگی دارای سه اصل نفوذ ناپذیری، ناپایداری و ریز دانگی است و ما بعضا توانستیم دو اصل نفوذ ناپذیری و عدم پایداری آن را در اکثر بافت‌ها حل و فصل کنیم. از برنامه عقب هستیم و، ولی بسته‌های تشویقی و مدیریتی و اولویت‌هایی که در نگاه دولت و شهرداری است قطعا شرایط بهتری را ایجاد خواهد کرد.
تنها مناطقی که در آن هیچ نگاهی به بافت فرسوده نشده مناطق 22 و 6 هستند. مسئله‌ای که از یک طرف مناسب است، چون در واقع بافت فرسوده‌ای نداریم و یک هکتار میزان بسیار پایینی است، ولی از طرف دیگر از ظرفیت‌هایی که برای بافت‌های فرسوده وجود دارد محرومیم مثلا در بافت‌های دروازه دولاب هنوز ارزش‌های خاص انسانی، فرهنگی، اجتماعی، سنتی، هویتی و ملی جاری است. چون هیچ بافت فرسوده‌ای برای منطقه ما در نظر گرفته نشده عملا هیچ بسته پیشنهادی برای آن نداریم ضمن این که اغلب قسمت‌هایی که بافت فرسوده در آن واقع است به صورت غیراصولی و غیر قانونی شکل گرفته اند مثل تپه‌های اکبری که آلونک سازی شده است که البته بیشتر آن‌ها خریداری شده و بخش کمی مانده که باید با یک سری امتیازات نوسازی یا باز سازی و یا خریداری شوند. تا پایان سال 1400 می‌توان مشکل بافت فرسوده را به صورت کامل حل کرد.
• شما سابقه عضویت در کمیسیون ماده صد را دارید. با توجه به این که منطقه 6 بیشترین بافت اداری را دارد بیشترین نیوجرسی را نیز در این منطقه شاهدیم که فضای شهری را می‌گیرد و تردد را به شدت سخت می‌کند و در واقع مغایر با حقوق شهروندی است. قرار بود بازنگری در این زمینه صورت گیرد، اما این اتفاق نیفتاده، آیا تدبیری برای آن اندیشیده شده است؟
با شما موافقم. از سالیان گذشته تلاش می‌کنیم جایگزینی برای این نیوجرسی‌هایی که در شهر برای اجرای آرا گذاشته شده، پیدا کنیم و یا اینکه مردم را به این سمت ببریم که در اجرای آرا همراهی کنند. روش‌های مختلفی پیش بینی شد، ولی هیچ کدام مصوب نشد، حتی لایحه‌ای را به شورا فرستادیم و کمیسیون معماری و شهرسازی شورا در دوره چهارم و پنجم پیگیر این موضوع بود. ولی واقعیت امر این است که ناهمخوانی و عدم تطابق طرح‌های تفصیلی و وضع موجود شهر و عدم آگاهی مردم به حقوق خود، شهر و مدیریت شهری و همچنین تمایل مردم به کسب انتفاع بیشتر در بحث ساخت و ساز به روش‌های مختلف و ساختمان را کالایی تجاری قلمداد کردن؛ جذابیت‌های خاصی را برای مردم ایجاد کرده که بتوانند به سمت تخلفاتی بروند که بعد‌ها این تخلفات را به نحوی با پول مبادله کنند و شهرداری هم راغب است که این پول‌ها را برای اداره شهر دریافت کند حتی در مصوباتی که برای درآمد‌های سالیانه شهر در شورای شهر مصوب می‌شود، مبلغ قابل توجهی را تحت عنوان «تثبیت تخلفات ساختمانی» پیش بینی می‌کنند. همه این موارد در کنار هم سبب شده که رغبت سازنده‌ها و افراد دخیل در آن به تخلف ساختمانی بیشتر شود از طرفی به دلیل نبود مدیریت یکپارچه شهری، اجرای آرا و همکاری سازمان‌ها و نهاد‌ها برای اجرای رای و کوتاه‌تر کردن مسیر و آگاه کردن مردم به اینکه اراده‌ای است که با این مسئله برخورد شود، در شهر تهران سخت شود. در حال حاضر حدود 60 هزار رای اجرا نشده داریم که با پالایشی که روی این آرا انجام شده تعدادی از ازاین موارد را در انتظار گذاشتیم. تا مسئله ساخت و ساز و بحث مطلوبیت و تجاری بودن آن را حل و وابستگی شهرداری به ساخت و ساز و تخلفات ساختمانی را محدود و مسدو نکنیم و درآمد‌های پایدار شهری شکل نگیرد باز هم شهر به این سمت حرکت خواهد کرد. اینکه بخواهیم برای اجرای آرا از نیوجرسی استفاده کنیم تا مسیر‌های عابر پیاده را مسدود و رفت و آمد مردم را مختل و منظر شهری را به هم بریزیم اصلا مطلوب نیست، ولی صرفا در حال حاضر جایگزین مناسبی برای این مسئله تعریف نشده که البته در صدد هستیم که حتما جایگزین مناسبی برای این موضوع تعریف کنیم.