تجربه شیوع بیماریها در گذشته؛ چراغ راه مبارزه با دنیاگیری ویروس کرونا
اخبار
بزرگنمايي:
سیاست و بازاریابی - دنیاگیری آنفلوانزای سال 1918 و شیوع سارس در سالهای 2002 و 2003 نشان میدهد دوریگزینی اجتماعی و ایجاد ارتباطات و همکاریهای بینالمللی مؤثرترین روشها برای کندکردن شیوع کووید 19 است.
یازدهم مارس، سازمان جهانی بهداشت رسما شیوع ویروس کرونا را دنیاگیری اعلام کرد . چنین اعلامیهای که بهصورت «شیوع بیماری جدیدی در سرتاسر جهان» تعریف میشود، اولین مورد پس از آنفلوانزای خوکی H1N1 سال 2009 است. در زمان نوشتن این مطلب، در سرتاسر جهان حدود 500 هزار مورد تأییدشدهی بیماری کووید 19 وجود دارد که به بیش از 21 هزار مورد مرگ منجر شده است. مقالههای مرتبط:
ویروس کرونا چیست؟ علائم بیماری، نحوه انتقال و روند شیوع قرنطینه برای مهار شیوع کرونا: راهکاری موثر یا انتخابی قدیمی یا غییرمکن بحران کرونا در کره جنوبی؛ دولت چگونه شیوع کووید19 را مدیریت کرد
اگرچه پیشازاین ویروس کرونا، خانوادهای از ویروسها که موجب بیماریهای مختلفی از سرماخوردگی معمولی تا سندرم تنفسی حاد بسیار سخت میشوند، سبب آغاز دنیاگیری نشده بود، این اولینبار نیست انتقال جهانی بیماری جدی را شاهد هستیم. مطالعهی شیوع بیماریها در گذشته به دانشمندان کمک میکند مسیر کووید 19 را بهتر تخمین بزنند و اقدامات مؤثر برای کندکردن شیوع آن را بشناسند. جرمی یود ، رئیس کالج هنرهای آزاد در دانشگاه مینهسوتا و کارشناس سیاست بهداشت جهانی میگوید: ازنظر تاریخی، میتوانیم به همهی جنبههای همهگیری آنفلوانزای سال 1918 نگاه کنیم؛ اما در دوران جدیدتر، میتوانیم شیوع زیکا در سالهای 2015 و 2016 در آمریکای مرکزی و جنوبی و شیوع جهانی سارس در سالهای 2002 و 2003 و شیوع ابولا در غرب آفریقا در سالهای 2014 تا 2016 را بررسی کنیم. درحالیکه کووید 19 ناشی از ویروس کرونا است که از نوع ویروسهای آنفلوانزا نیست، شاید دنیاگیری آنفلوانزا در سال 1918 که در سرتاسر جهان موجب مرگ حداقل 50 میلیون نفر شد، بهترین مدل برای درک رفتار پاتوژن جدید باشد. دنیاگیری آنفلوانزا در سال 1918 نیز شیوعی بود که با مداخلات گستردهی اجتماعی همراه شد. مارک لیپسیچ ، استاد همهگیرشناسی و مدیر مرکز دینامیک بیماریهای واگیردار در دانشگاه هاروارد میگوید: همهگیریهای جهانی گذشتهی آنفلوانزا به ما تصویری کلی از روند ویروسی مانند ویروس کرونا جدید ارائه میدهد؛ زیرا عدد تکثیر ویروس جدید بسیار شبیه عدد تکثیر ویروس آنفلوانزای عامل آن دنیاگیری است (عدد تکثیر: در جمعیت کاملا مستعد، هر فرد عفونی بیماری را به چند نفر دیگر منتقل کرده است). اگرچه تعیین ارقام دقیق برای هر بیماری نوظهور دشوار است، طبق گزارشهای موجود، عدد تکثیر ویروس عامل کووید 19 چیزی حدود 2 تا 2/5 است. عدد تکثیر همهگیری آنفلوانزای سال 1918 حدود 1/8 بود. لیپسیچ تخمین میزند درنهایت حدود 20 تا 60 درصد از جمعیت جهان دچار ویروس کرونا جدید میشوند. اگرچه این دو ویروس و بیماری ناشی از آنها با هم فرق دارد، توجه به دینامیک همهگیری هر دو بیماری کووید 19 و آنفلوانزای سال 1918 به موفقیتآمیزبودن رویههای مهار مشابه اشاره میکند.
بهطور مشابه، لیپسیچ و همکارانش زمانبندی اقدامات کنترلی و شیوع کووید 19 در جامعه را در شهرهای ووهان و گوانگژو در چین از 10 ژانویه تا 29 فوریه سال 2020 تجزیهوتحلیل کردند. ووهان اقداماتی نظیر دوریگزینی اجتماعی سختگیرانه و قرنطینهی افراد در تماس با افراد آلوده را با تأخیر 6 هفتهای آغاز کرد؛ درحالیکه گوانگژو پس از یک هفته این اقدامات را شروع کرد. پژوهشگران دریافتند مداخلهی زودهنگام موجب شد در اولین موج شیوع، گوانگژو درمقایسهبا ووهان اندازه و قلهی شیوع کمتری داشته باشد. دربارهی سارس نیز اقدامات عمومی شدید یکی از دلایل حذف بیماری از جمعیت بود. سارس به ابتلای حدود 8 هزار بیماری منجر شد و نرخ مرگومیر آن 11 درصد بود. اگرچه یکی از تفاوتهای شیوع فعلی با سارس در این است که در سارس کسانی که عفونی میشدند، احتمالا قبل از مسریشدنِ شدید کاملا بیمار میشدند؛ درحالیکه در کووید 19 بهنظر میرسد حتی قبل از آغاز علائم و در اوایل بیماری نیز افراد مبتلا، ویروس را بهخوبی به دیگران منتقل کنند. در مقالهای که هفتهی گذشته در مجلهی Science منتشر شد، پژوهشگران دربارهی ویروس کرونا جدید به این مسئله اشاره کردند: عفونتهای تأییدنشده اغلب علائم خفیف دارند یا بدون علائم هستند؛ بنابراین تشخیص داده نمیشوند. در این وضعیت، بسته به میزان مسریبودن و تعداد افراد دچار این حالت، ممکن است جمع بیشتری از مردم درمعرض ویروس قرار گیرند. اگرچه نرخ مرگومیر کووید 19 درمقایسهبا نرخ مرگومیر سارس و سندرم تنفسی خاورمیانه (مرس) کمتر است، این بیماری بهطورکلی موجب مرگومیر بیشتری میشود. سایر اقدامات مقابلهای برای بیماری شامل فراهمکردن وضعیتی در ساختمانها است که ازنظر انتقال ویروس چندان مناسب نباشد؛ مانند ایجاد رطوبت و تهویه. همچنین، برقراری ارتباط مداوم با مردم نیز اهمیت دارد تا آنها وضعیت را درک کنند و پاسخ مناسبی دربرابر آن بدهند. یکی از مشکلات زمان شیوع سارس این بود که دولت چین چندین ماه وجود بیماری را انکار میکرد. در این وضعیت، مردم متکیبر پیامهای متنی و شایعاتی دربارهی آنفلوانزای کشندهی جدیدی بودند. یود میگوید: ازآنجاکه دولت کاری نمیکرد که مردم به او اعتماد کنند، پرداختن به مسئلهی شیوع بیماری بسیار دشوارتر و موجب شد بیماری بیشتر در جامعه بماند. بهمنظور کاهش سرعت همهگیریها، یا باید وضعیت انتقال در دورهی زمانی طولانیای نامطلوب شود یا تعداد کافی از افراد مصونیت پیدا کنند؛ بهطوری که درصورت بازگشت ویروس انتقالی رخ ندهد. البته سناریو دوم به این معنا است که بخشی از جامعهی ایمن باید بهاندازهای باشد که حاصل هر تماس و فرد آلوده کمتر از یک مورد جدید باشد.
لینک کوتاه:
https://www.siasatvabazaryabi.ir/Fa/News/116301/