بازاريابي اميال و نيازهاي ارضا نشده را شناسايي مي‌کند. اين مفهوم به نقل از پارک بازاريابي ايران مي‌باشد. همچنين ضمن تعريف و تخمين اندازه يک بازار تعريف شده، ميزان سودآوري آن را نيز اندازه‌گيري مي‌کند. به عبارت ديگر بازاريابي، بخش‌هايي از بازار را به عنوان مناسب‌ترين بخش بازار براي شرکت شناسايي و مشخص مي‌کند که شرکت نيز توانايي و امکان عرضه خدمات به آنها را دارد و همچنين مناسب ترين محصولات و خدمات مورد نياز آن بخش را طراحي و معرفي مي‌کند. براين اساس در مطالعه حاضر به بررسي و تاثير آميخته بازاريابي 4p بر رفتار خريد مصرف کنندگان برنج در استان مازندران و تاثير آن در بازار اين استان پرداخته مي شود.
استان مازندران از استان هاي مهم در توليد و صادرات کيوي در کشور است و در اين ميان شهرستان هاي تنکابن و رامسر به عنوان بزرگ ترين مرکز توليد کيوي در استان به شمار مي رود. با توجه به اهميت محصول کيوي از نظر ارزش غذايي، درامدزايي و اشتغال باغداران و نيز صنايع تبديلي منطقه، بررسي اثرات اقتصادي بازاريابي کيوي در شهرستان تنکابن و رامسر مورد مطالعه قرار گرفت.

هر چند امر بازاريابي به عنوان رويکردي مصرف کننده گرا با هدف ارائه خدماتي بهتر از رقبا در جهت جلب رضايت مصرف کنندگان از دير باز مطرح بوده، ولي با وجود اين بازاريابي به عنوان  شاخه اي از دانش اقتصادي با گسترش مبادلات، تنوع در ارايه کالا ها و همچنين افزايش عرضه کنندگان در دهه هاي اخير اهميت بيشتري يافته است. در ايران نيز با توجه به گسترش  شهر نشيني در دهه هاي اخير و گذار کشاورزي از حالت سنتي به مرحله نوين و در نتيجه با افزايش سهم محصولات عرضه شده به بازارمصرف از کل محصولات توليدي، اين موضوع اهميت فزاينده هي يافته است.(محمدي کاني گلزار و همکاران، 1379).
ايران بعد از کشورهاي نيوزيلند، شيلي و يونان رتبه چهارم از نظر سهم صادرات محصول کيوي را در جهان به خود اختصاص داده است. صادرات کيوي در ايران عملاً از سال 1366 آغاز شده و همچنان داراي روند صعودي است. در سال هاي اخير ساليانه بين 15 تا 20 هزار تن کيوي صادر مي شود که اين ميزان تنها 30% از کل محصول توليد شده مي باشد که به دليل عدم برخورداري از امکانات مناسب در اين بخش قابليت صادرات اين محصول در ايران پايين آمده است. مشکلات و راهکارها: بر طبق تحقيق هايي که انجام شده اراضي زيرکشت کيوي هر کشاورز (به عنوان يک واحد بهره برداري) در سطح بهينه نبوده و هر واحد توليدي کمتر از ميزان بهينه (2/11 هکتار) از زمين بهره مند بوده است. بسياري از بهره برداران در سطوح پايين تر از حد بهينه زمين فعاليت مي کنند. تعداد بهينه درخت کيوي در هر هکتار معادل 402 اصله نهال براورد شده در حالي که کاشت نهالها در هر واحد توليدي بيش از حد بهينه بوده است. بنابراين توصيه مي شود نهادهاي مربوط شرايطي فراهم کنند تا کشاورزان به احداث باغهاي کيوي در مساحتهاي بين 10-12 هکتار اقدام کنند و همچنين تعداد نهالها را در هر هکتار به سطح بهينه تعيين شده کاهش دهد. كيوي كاران از نظر ميزان مصرف كود و سم بررسي آفات تغذيه و اصلاح باغ ها نياز به كار تحقيقاتي و ارائه نظرات كارشناسي دارند كه نبود يك مركز تحقيقاتي خسارتهاي زيادي به كيوي كاران وارد كرده است (آمارنامه جهاد کشاورزي، 1390).