سیاست و بازاریابی - در سردترین و تاریک‌ترین قسمت منظومه‌ی شمسی که هنوز فضاپیماها از آن بازدید نکرده‌اند، ابری منجمد و عجیب وجود دارد که حاوی مواد ستاره‌های دیگر است.
برای چندین هفته در تابستان سال 2020، اگر در شبی روشن به دنبال آن گشته باشید، این احتمال وجود دارد که این بازدیدکننده‌ی نادر از منظومه‌ی شمسی را دیده باشید. به کمک دوربین‌های دوچشمی، این جرم آسمانی به شکل دنباله‌دار کلاسیکی دیده می‌شد که هسته‌ای درخشان و دمی بلند داشت که به علت تبدیل یخ به گاز براثر گرمای خورشید تشکیل شده بود. این دنباله‌دار در اوایل جولای حتی با چشم غیرمسلح در نیمکره شمالی قابل مشاهده بود. اما پس از آن ناپدید شد. هیچ‌یک از افرادی که دنباله‌دار مذکور را دیده‌اند (که C/2002 F3 یا نئووایز نام گرفته است)، دوباره آن را نخواهد دید. فرزندان آن‌ها نیز موفق به دیدن دنباله‌دار نخواهند شد و درواقع، چند نسل پس از فرزندان فرزندانشان نیز همین‌طور. این دنباله‌دار بلندمدت تا 6800 سال دیگر دیده نخواهد شد (بسیاری از دنباله‌دارهای کوتاه‌مدت چند بار در طول عمر یک فرد در آسمان دیده می‌شوند). تصور می‌شود که نئووایز از یکی از مناطق منظومه‌ی شمسی یعنی ابر اورت آمده باشد که ابر منجمد و بزرگی است که مورد کاوش قرار نگرفته و اسرار زیادی با خود دارد. این ابر در دورترین مناطق منظومه‌ی شمسی فراتر از کمربند سیارک‌ها و غول‌های گازی و دورتر از دنیاهای یخی اورانوس و نپتون و حتی خیلی دورتر از مدار دوردست پلوتو وجود دارد. ابر مذکور حتی دورتر از لبه‌ی خارجی هلیوسفر، حباب پلاسمایی که توسط خورشید به بیرون پرتاب می‌شود، قرار دارد که منظومه‌ی شمسی ما را فرا می‌گیرد و نشانه‌ی آغاز فضای بین‌ستاره‌ای است. ابر اورت مانند پوسته‌ای عظیم، منظومه شمسی را احاطه می‌کند، نه فقط در امتداد صفحه‌ای که در آن سیاره‌ها، سیارک‌ها و سیاره‌های کوتوله قرار دارند، بلکه از همه‌ی جهات گسترش پیدا می‌کند. تنها مشکل این است که نمی‌توانیم کاملا مطمئن باشیم که این گنبد یخی عظیم واقعا در آنجا قرار دارد.
ابر اورت حباب عظیمی از موادی است که سیاره‌ها و خورشید را در بر گرفته است مطالعه‌ای از نوامبر 2020، نشان می‌دهد که تعداد اجرام بین‌ستاره‌ای می‌تواند بیشتر از اجرام خود منظومه‌ی شمسی باشند. مطالعه‌ی دیگری که نتایج مقدماتی آن اوایل سال جاری منتشر شد، سه ستاره را شناسایی کرد که ممکن است از ابر اورت عبور کرده باشند. اینکه دقیقا چه مقداری از ابر اورت از ستاره‌های دیگر می‌آید، مشخص نیست و حتی مطالعه‌ی دنباله‌دارهای نزدیک، ممکن است پاسخ آن را ندهد. کت ولک ، دانشمند علوم سیاره‌ای از دانشگاه آریزونا می‌گوید: «دانستن اینکه کدام دنباله‌دارها در اینجا تشکیل نشده‌اند، بسیار دشوار است اما شاید مطالعات آینده از دنباله‌دارهای بین‌ستاره‌ایِ درحال عبور، بینش‌هایی در این زمینه ارائه دهد». نتایج پرتگیز زوارت و تیمش نشان می‌دهد حدود نیمی از مواد موجود در قسمت داخلی ابر و یک چهارم از قسمت خارجی ابر می‌تواند از جای دیگری آمده باشد. مقاله‌های مرتبط:
کاوشگرهای وویجر شگفتی‌های کوچک فضای میان‌ستاره‌ای را آشکار کردند در آن‌سوی منظومه شمسی چه می‌گذرد؟ هرآنچه باید درباره کوتوله‌های سفید بدانیم
درک ابر اورت (و دنباله‌دارهایی که از آن منشا می‌گیرند) می‌تواند به ما سرنخ‌های مهمی درمورد منشا منظومه شمسی و نحوه‌ی شکل‌گیری آن ارائه دهد. این اجرام از بکرترین اجرام نزدیک هستند و تصور می‌شود که هم‌زمان با تشکیل سیاره‌ها تشکیل شده باشند. پرتگیز زوارت می‌گوید: «واقعا عالی است که بتوانیم حفره‌هایی را در اجرام ابر اورت ایجاد کنیم و مواد آن را تجزیه‌و‌تحلیل کنیم». اما وویجر 1 که بیش از 40 سال پیش پرتاب شد، هنوز یک دهم فاصله از لبه‌ی منظومه شمسی تا ابر اورت را پیموده است و بعید است که تماس مستقیمی با آن داشته باشیم و گرفتن نمونه از آن راحت نیست. چهار فضای پیمای دیگر وجود دارد که درنهایت به ابر اورت خواهند رسید: وویجر2، نیوهورایزن، پایونیر 10 و 11. درعوض، ممکن است تهیه‌ی نمونه‌هایی از قطعه‌ای از ابر اورت که به ما رسیده است، آسان‌تر باشد. دانشمندان درحال جمع‌آوری سرنخ‌هایی از آنچه این اجرام اسرارآمیز از آن‌ها ساخته شده‌اند، هستند. آن‌ها این کار را با استفاده از داده‌هایی انجام می‌دهند که از مشاهدات مربوط به عبور دنباله‌دارهایی که احتمال می‌رود ازآن‌جا منشا گرفته باشند، به دست می‌آید. البته نیازی نیست به دنبال دنباله‌دارها برویم تا ببینیم از چه چیزی ساخته شده‌اند. نتایج اولیه برخی مطالعات حاکی از وجود مونوکسیدکربن، آب و انواع دیگر کربن و سیلیکات در دنباله‌دارهای ابر اورت هستند. اما این امید وجود دارد که حتی ممکن است بتوان با مأموریت فضایی به یکی از دنباله‌دارهای ابر اورت نزدیک‌تر شویم. مأموریت‌های اخیر مانند مدارپیمای رزتا اروپا و فرودگر فیله و فضاپیمای دیپ ایمپکت از دنباله‌دارهای عبوری بازدید کرده‌اند. فضاپیماهای دیگری مانند هایابوسا و هایابوسا 2 و مأموریت‌های اسیریس-رکس ناسا نیز نمونه‌هایی را از سیارک‌ها گرفته‌اند تا به زمین برگردانند. اما این کار برای دنباله‌هایی که از ابر اورت می‌آیند، چندان آسان نیست، زیرا معمولا تا چند سال پیش از رسیدن به نزدیک‌ترین نقطه در مدار خود در خورشید کشف نمی‌شوند. اپیتوم می‌گوید: «این بازه‌ی زمانی بسیار کوتاهی برای برنامه‌ریزی مأموریت و ارسال آن برای ملاقات با دنباله‌دار است. اگرچه، مأموریت آینده‌ای قصد دارد که نزدیک دنباله‌داری پرواز کند که مستقیما از ابر اورت آمده است و نه دنباله‌داری که قبلا چند بار از خورشید عبور کرده است». ولک می‌گوید: «مأموریت‌های طراحی‌شده برای ملاقات با دنباله‌دارهای بلندمدت جدید شامل پرتاب فضاپیما و سپس انتظار در مدار پارکینک است تا زمانی که هدف مناسب شناسایی شود». یکی از این موارد، ره‌گیر دنباله‌دار است که اخیرا به‌وسیله‌ی آژانس فضایی اروپا انتخاب شده است و از چندین فضاپیما برای انتخاب دنباله‌داری برای هدف قرار دادن و سپس مطالعه‌ی نزدیک آن تشکیل می‌شود. اپیتوم می‌گوید: «این مأموریتی بسیار هیجان‌انگیز است و امیدوارم به ما اجازه دهد تا دنباله‌دار بکری را که مستقیما برای اولین بار از ابر اورت می‌آید، مورد کاوش قرار دهیم».
http://www.PoliticalMarketing.ir/fa/News/203254/اسرار-ابر-یخی-اطراف-منظومه-شمسی-ما