بزرگنمايي:

سیاست و بازاریابی - آلفارومئو با قدمتی بیشتر از فراری و لامبورگینی، در گروه محبوب‌ترین و اصیل‌ترین برندهای صنعتی ایتالیا جای دارد. داستان تأسیس و توسعه‌ی این خودروساز 110 ساله، خواندنی و تاثیرگزار است.

پس از فیات و لانچیا، آلفارومئو قدیمی‌ترین شرکت ثبت‌شده در صنعت خودروسازی ایتالیا محسوب می‌شود. مازراتی ، فراری و لامبورگینی ، پس از آلفارومئو تأسیس شدند و امروزه دارای شهرت بیشتری در زمینه‌ی تولید خودروهای اسپرت هستند؛ اما آلفارومئو به‌عنوان بنیان‌گذار مدل‌های مسابقه‌ای و اسپرت ایتالیا، شناخته می‌شود. حالا این شرکت هم، مثل فراری و مازراتی، زیرمجموعه‌ی گروه فیات کرایسلر است؛ اما از نظر رشد در تعداد فروش، برتری محسوسی نسبت به دیگر خودروسازان ایتالیا دارد. به نظر می‌رسد، پس از شکست‌های تجاری این برند در اواخر قرن بیستم، روزهای خوب آلفارومئو با تولید محصولات اسپرت میان‌رده و قابل خرید که عموما قیمتی کمتر از 100 هزار دلار دارند، ادامه خواهد داشت. باتوجه به اینکه مؤسس فراری، پیش از تشکیل کارخانه‌ی خود برای آلفارومئو کار می‌کرد و راننده‌ی این برند در مسابقات بود؛ نقش بسیار مهم آلفارومئو در ظهور فراری به‌عنوان محبوب‌ترین سوپراسپرت‌ساز امروز دنیا، آشکار می‌شود. در سمت دیگر ماجرا، لامبورگینی هم با تاثیرپذیری از فراری و برای رقابت با آن شکل گرفت. پس می‌توان ادعا کرد، برندهای فراری و لامبورگینی، غیر مستقیم مدیون آلفارومئو هستند. قدمت و زمان تأسیس
در سال 1906، صنعت‌گر و کارآفرین فرانسوی به نام الکساندر داراک ، شرکتی در شهر میلان ثبت کرد تا خودروهای برند داراک را در کشور ایتالیا عرضه کند. این محصولات، در فرانسه و انگلیس با همکاری شرکت تالبوت عرضه می‌شدند؛ اما فروش بسیار کمی در ایتالیا داشتند. برای رهایی از این شرایط، جوزپه مروسی (Giuseppe Merosi) به استخدام شرکت داراک درآمد تا نقش مهندس و طراح خودرو برای مدل‌های جدید داشته باشد. مروسی قبل از پیوستن به شرکت داراک، برای فیات کار کرده بود و شهرت قابل توجهی بین صنعت‌گران ایتالیا داشت.
تصویری تاریخی از جوزپه مروسی، پشت فرمان اولین محصول آلفا تا سال 1909، شرکت داراک با نام اختصاری SAID شناخته می‌شد؛ اما پس از استخدام مروسی و تصمیم به تولید مدل‌های اختصاصی برای بازار ایتالیا، آلفا نام گرفت. اسم جدید شرکت (ALFA) مخفف‌شده‌ی عبارت Anonima Lombarda Fabbrica Automobili بود. اولین محصول آلفا
در سال 1910، اولین محصول آلفا با نام 24HP رونمایی شد. این خودرو ، با طراحی و مهندسی مروسی، مجهز به پیشرانه‌ی 4 سیلندر 4.1 لیتری بود که قدرتی مشابه نام خود داشت. این نوع نام‌گذاری تقریبا در تمامی خودروهای اروپایی آن زمان، استفاده می‌شد. آلفا 24HP، تا سال 1919 تولید شد و افتخارات زیادی برای شرکت سازنده کسب کرد.
از سال 1914، نسخه‌های مختلفی از این خودرو با قدرت‌های 12، 15،20، 30 و حتی 45 اسب‌بخار برای حضور در مسابقات یا عرضه‌ی عمومی تولید شدند. قدرت‌مندترین نمونه از آلفا 24HP می‌توانست به نهایت سرعت 110 کیلومتربرساعت برسد که در زمان خود، فراتر از انتظار بود. آلفا با عرضه‌ی مدل 40/60HP به شهرت زیادی در اروپا رسید. این خودرو در سال 1913 با همکاری مروسی، تولید شد تا قدرت 70 اسب‌بخار و نهایت سرعت 125 کیلومتربرساعت داشته باشد. نسخه‌ی مسابقه‌ای کمی قوی‌تر و سبک‌تر بود تا بتواند نهایت سرعت 137 کیلومتربرساعت فراهم کند. یک سال بعد، 40/60 HP با قدرت 82 اسب‌بخار و نهایت سرعت 150 کیلومتربرساعت، فاتح چند مسابقه‌ی بزرگ در اروپا شد. جنگ جهانی اول و مدیریت رومئو
مشابه دیگر خودروسازان اروپا، شرکت آلفا هم بین سال‌های 1914 تا 1918 در خدمت نیروهای نظامی بود. تولید خودرو به مدت 3 سال متوقف شد تا قطعات هواپیما و دیگر تجهیزات مورد نیاز ارتش تولید شوند.
انزو فراری نشسته در کنار نیکولا رومئو ایستاده در وسط تصویر نیکولا رومئو (Nicola Romeo) مهندس برق، کارخانه‌دار و سیاست‌مدار بزرگ ایتالیایی بود که با حضور در ترکیب سهام‌داران شرکت آلفا، آنرا متحول کرد. او پیش از خرید سهام، در سال 1915 توسط ارتش ایتالیا مأموریت یافت تا بر فعالیت این مؤسسه و خدمت به جنگ، نظارت کند. رومئو سال‌ها سناتور رده‌ بالای حکومت سلطنتی ایتالیا بود و به همین دلیل، ثروت لازم برای مالکیت و توسعه‌ی این مجموعه‌ی صنعتی را در اختیار داشت. با اتمام جنگ، رومئو کارخانه‌ی آلفا را خریداری کرد و از 1918 با گذشت 3 سال از حضور نیکولو رومئو، در راس هیئت مدیره‌، خودروسازی آلفا به آلفارومئو تغییر نام داد. نیکولو رومئو تا سال 1928، تصمیم‌گیرنده‌ی اصلی در این کارخانه بود و نقش مهمی در اعتلای شرکت داشت. پس از جنگ جهانی اول
با مدیریت نیکولا رومئو و سرمایه‌گذاری او، کارخانه‌ی آلفارومئو به‌سرعت تغییر کرد و تولید خودرو را از سر گرفت. حضور در مسابقات سرعت، اولویتی بسیار مهم برای مدیر جدید بود و به همین دلیل، تقویت مدل‌های قدیمی آلفا برای تیم آلفارومئو، برنامه‌ریزی شد تا بازگشت هرچه سریع‌تر به دنیای موتوراسپرت، محقق شود. اولین آلفارومئو و استخدام فراری
پیش از سال 1920، سه خودروی مختلف با کد 20/30HP تولید شدند. اولین نمونه، نسخه‌ای ارزان‌تر و کم‌مصرف‌‌تر از آلفا 24HP بود که سال 1910 به دست مصرف‌کننده رسید. مدل دوم20/30HP E نام داشت و با هدف شرکت در مسابقات سرعت، تقویت شد تا با قدرت 49 اسب‌بخار، نهایت سرعت 115 کیلومتربرساعت فراهم کند.
اولین خودرو دنیا با نام و لوگوی آلفارومئو، 20/30 HP E Sport نام داشت که سال 1920 رونمایی شد. این محصول با پیشرانه‌ی 4250 سی‌سی، قدرت 67 اسب‌بخار و نهایت سرعت 130 کیلومتربرساعت داشت. قیمت نهایی، تقریبا 3 برابر فورد مدل T بود و تنها به تعداد 128 دستگاه فروخته شد؛ اما به دلیل استفاده از تجهیزات مدرن، مثل چراغ‌های الکتریکی و سیستم استارت پیشرانه، یک خودروی لوکس و مورد توجه طبقه‌ی متمول، محسوب می‌شد.
تصویری از انزو فراری، پشت فرمان آلفارومئو 20/30HP آلفارومئو 20/30HP E Sport نه‌تنها اولین محصول شرکت سازنده اهمیت دارد؛ بلکه به‌عنوان نخستین خودروی مسابقه‌ای با رانندگی انزو فراری (بنیان‌گذار خودروسازی فراری) هم دارای جایگاهی تاریخی است. آلفارومئو RL و نشان کوادریفویلیو
پس از اتمام جنگ جهانی اول، جوزپه مروسی که در ارتش و صنعت قطارهای بخار خدمت می‌کرد، به آلفارومئو باگشت تا دومین محصول تجاری و قابل فروش به عموم مردم با برند آلفارومئو طراحی شود.
سال 1922 آلفارومئو RL رونمایی شد. این خودرو با پیشرانه‌ی 3 لیتری، در نسخه‌های مختلف از 57 تا 70 اسب‌بخار قدرت داشت و فضای کافی برای 5 سرنشین فراهم می‌کرد. خیلی زود، مدل‌های اسپرت با کد RLSS و قدرت‌های 85 تا 90 اسب‌بخار هم تولید شدند. از دیدگاه بعضی کارشناسان، آلفارومئوRL نخستین خودرو اسپرت جاده‌ای در تاریخ ایتالیا است.
علاقه‌مندان به آلفارومئو با نشان شبدر سبزرنگ 4پر آشنایی دارند. این لوگو با زمینه‌ی سفید، کوادریفویلیو (Quadrifoglio) نامیده می‌شود و امروز، روی خودروهای آپشنال و تقویت‌شده از آلفارومئو، نشانه‌ی تفاوت آن‌ها با مدل‌های استاندارد است. علامت کوادریفویلیو، اولین‌بار توسط راننده‌ی آلفارومئو در یک مسابقه استفاده شد تا برایش شانس بیاورد.
اوایل قرن بیستم و سال‌ها پیش از ظهور مسابقات فرمول یک ، رقابت تارگا فلوریو (Targa Florio) از اهمیت ویژه‌ای در دنیای موتوراسپرت برخوردار بود. این رویداد، در جزیره‌ی سیسیل ایتالیا برگزار می‌شد و امروزه با عنوان قدیمی‌ترین مسابقه‌ی رسمی اتومبیل‌رانی شناخته می‌شود. یوگو سیوچی (Ugo Sivocci) راننده‌ی اصلی تیم آلفارومئو که از دوم شدن در چند مسابقه ناراحت بود؛ نشان شبدر 4پر را به‌عنوان نماد خوش‌شانی روی خودروی مسابقه‌ای RLSS نصب کرد و البته به جایگاه نخست در تارگا فلوریو دست یافت. موفقیت سیوچی، اولین قهرمانی آلفارومئو در یک رقابت بزرگ و مشهور را رقم زد. او چند ماه بعد به هنگام آزمایش محصولی جدید در پیست، کشته شد. از آن زمان، آلفارومئو به یادبود سیوچی از نشان کوادریفویلیو در مدل‌های مسابقه‌ای و نسخه‌های ویژه استفاده می‌کند. سیوچی در هنگام حادثه، پشت فرمان خودروی مسابقه‌ای جدیدی به نام P1 با شماره 17 بود که نشان شبدر 4پر نداشت. به همین دلیل امروزه، تیم‌های ایتالیایی حاضر در رقابت‌های مختلف اتومبیل‌رانی، از شماره 17 استفاده نمی‌کنند و بعضی رانندگان هم، شبدر (کوادریفویلیو) به همراه دارند. آلفارومئو، هرگز مدل P1 را به تولید نهایی نرساند و محصول دیگری جای‌گزین آن کرد. سوپراسپرت P2
شاید استفاده از واژه‌ی سوپراسپرت برای خودرویی ساخت 1924 عجیب باشد؛ اما آلفارومئو P2 با برتری کامل نسبت به خودروهای اسپرت مسابقه‌ای در زمان خود، اولین سوپراسپرت دنیا لقب گرفته است.
ویتوریو جانو (Vittorio Jano) مهندس خلاق شاغل در فیات بود که به سفارش انزو فراری (راننده‌ی اصلی آلفارومئو در آن زمان) وارد همکاری در ساخت P2 شد. جانو توانست ایرادات P1 را رفع کند و سریع‌ترین خودروی مسابقه‌ای دنیا را بسازد. نتیجه، اولین محصول آلفارومئو با پیشرانه‌ی 8 سیلندر و مجهز به سوپرشارژر بود که از موتور 2 لیتری، 140 اسب‌بخار قدرت می‌گرفت. آلفارومئو P2 به لطف استفاده از 2 کاربراتور، با رانندگی انزو فراری و آنتونیو آسکاری توانست در 15 مسابقه قهرمان شود. نسخه‌ی دیگری از آلفارومئو P2 هم با قدرت 155 اسب‌بخار، بین سال‌های 1924 تا 1930 به نهایت سرعت 195 کیلومتربرساعت رسید و فاتح مسابقات مختلف شد. در سال 1925، آلفارومئو با P2 توانست به اولین مقام قهرمانی خود در یک رقابت جهانی (Automobile World Championship) دست یابد.
تنها 6 دستگاه آلفارومئو P2 ساخته شد. 4 نمونه پس از تصادفات شدید، نابود شدند تا امروز فقط 2 نسخه از P2 باقی بماند. این خودروها با ارزش کلکسیونی ده‌ها میلیون دلار، در موزه‌ی آلفارومئو در میلان و موزه‌ی خودرو در شهر تورین ایتالیا نگه‌داری می‌شوند. ظهور تیم فراری با خودروهای آلفارومئو
در سال 1929، انزو فراری تصمیم گرفت با تیم اختصاصی خود در مسابقات شرکت کند. تعداد 40 نفر از بهترین رانندگان و مهندسان ایتالیا، از حمله پرسنل آلفارومئو جذب تیم اسکودریا فراری شدند. تا سال 1947 و پایان جنگ جهانی دوم، تیم فراری با خودروهای آلفارومئو در مسابقات مختلف شرکت کرد و به افتخارات بسیاری رسید. بازگشت به تولید انبوه خودروهای سواری
اواخر دهه‌ی 1920، آلفارومئو به سلطان مسابقات مختلف تبدیل شده بود و در میان خودروسازان دنیا، شهرت داشت. این شرایط، مشوق خوبی برای مدیران شرکت بود تا مدل‌های جاده‌ای و قابل استفاده توسط عموم مردم را توسعه دهند.
در سال 1923، مدل RM به‌عنوان نسخه‌ای تجاری از خودروی مسابقه‌ای RL در نمایشگاه پاریس رونمایی شد. این محصول تا سال 1925 به تعداد 500 دستگاه فروش داشت و تفاوت مهمی با رقبا نشان نداد. در عوض، از سال 1927 آلفارومئو 6C جای‌گزین RM شد تا یکی از جذاب‌ترین خودروهای اسپرت ایتالیایی برای استفاده‌ی عمومی باشد. ساخت بدنه توسط شرکت‌های پیش‌رو، مثل زاگاتو و پینین فارینا انجام شد. مهندسی فنی توسط ویتوریو جانو به اتمام رسید و پیشرانه‌ی جدید 6 سیلندر 1.5 لیتری با قدرت 45 اسب‌بخار، 6C را به نهایت سرعت 110 کیلومتربرساعت رساند.
نسخه‌های مختلفی از 6C تا سال 1933 تولید شدند. مدل 1.5 لیتری با سوپرشارژ و قدرت 84 اسب بخاربه نهایت سرعت 155 کیلومتر می‌رسید. نسخه‌ای دیگر با پیشرانه‌ی 1.7 لیتری (6C 1750) هم تولید شد تا سرعت 170 کیلومتربرساعت داشته باشد. آلفارومئو 6C به‌عنوان یکی از بهترین نمونه‌ها برای تعریف یک خودروی اسپرت لوکس با روح ایتالیایی، پیش از جنگ جهانی دوم مطرح است. تقریبا 3 هزار دستگاه از این محصول تولید شد که امروزه در نمونه‌های کلکسیونی، حدود 500 هزار دلار قیمت دارند.
آلفارومئو با رونمایی از 8C در سال 1931، شهرت خود را افزایش داد. محصول نهایی با تیپ بدنه‌های 2‌نفره، 4‌نفره و اسپایدر (سقف پارچه‌ای جمع‌شونده) تولید شد و یکی از گران‌ترین خودروهای ساخت ایتالیا تا آن زمان بود. اولین نمونه با پیشرانه‌ی 8 سیلندر 2.3 لیتری تولید شد و سال 1931 به قهرمان لمان 24 ساعته رسید. مدل‌های مختلف با پیشرانه‌ی 2.6، 2.9 و 3.2 لیتری هم تولید شدند تا ضمن فروش عمومی، توان رقابت با خودروهای مسابقه‌ای مرسدس بنز سیلور ارو (Silver Arrows) داشته باشند. مدل 2.6 لیتری به‌عنوان یک محصول استاندارد جاده‌ای می‌توانست به نهایت سرعت 217 کیلومتربرساعت برسد و در زمان 7 ثانیه، سرعت خود را از صفر به 100 کیلومتربرساعت برساند.
در سال 1935، تیم اسکودریا فراری با نسخه‌های تقویت‌شده از آلفارومئو 8C به چند قهرمانی مهم در اروپا رسید. مهندسان فراری، همچنین نسخه‌ای از این خودرو با نام بی‌موتو (Bimotore) به‌معنی 2 موتوره ساختند که پیشرانه‌های مجزا روی محورهای جلو و عقب داشت. البته کنترل بی‌موتو با 2 جعبه‌دنده و هرزگردی مداوم 4چرخ‌، بسیار دشوار بود و هرگز نتوانست وارد مسابقات شود. در عوض، ترکیب 2 پیشرانه‌ی 2.3 لیتری و رسیدن به مجموع قدرت 540 اسب‌بخار، بی‌موتو را به نهایت سرعت 364 کیلومتربرساعت رساند تا سریع‌ترین خودروی جاده‌ای دنیا در زمان خود باشد. آلفارومئو 8C کد 2900B امروزه یکی از گران‌ترین خودروهای کلاسیک دنیا است. نسخه‌ای از این محصول ساخت 1939 در سال 2016 با قیمتی نزدیک به 20 میلیون دلار معامله شد. دهه‌ی 40 میلادی و جنگ جهانی دوم
آلفارومئو پس از مرگ نیکولا رومئو در سال 1938، تحت مدیریت حکومت فاشیست موسلینی (دیکتاتور ایتالیا) قرار گرفت. پیش از آغاز جنگ، مدل‌های سوپرلوکس آلفارومئو به دستور مسئولان دولتی ساخته می‌شد و پس از شروع جنگ هم، تمام توان کارخانه به تولید موتور هواپیما اختصاص داده شد. در ماه‌های پایانی جنگ جهانی دوم، خطوط تولید آلفارومئو هدف بمب‌باران قرار گرفت و بسیاری از زیرساخت‌های آن، نابود شد.
کشور ایتالیا به‌عنوان متحد آلمان نازی، یکی از بزرگ‌ترین بازنده‌های جنگ جهانی دوم بود. اواسط دهه‌ی 40 میلادی، فقر و ناامنی سراسر ایتالیا را فرا گرفت و سرمایه‌ی لازم برای بازسازی کارخانه‌ها، وجود نداشت. تا سال 1950، تقریبا هیچ محصولی توسط آلفارومئو تولید نشد و صرفا چند مدل‌ ناقص از گذشته به فروش رسید. دهه‌ی 1950 و برخاستن از خاکستر جنگ
مدیران دولتی آلفارومئو بعد از بازسازی کارخانه تصمیم به توسعه‌ی محصولات اقتصادی، به‌جای‌ خودروهای لوکس و اسپرت گرفتند. البته روح مسابقه‌ای شرکت نیز، فراموش نشد تا ضمن حضور در رقابت‌های مختلف، بهره‌برداری تبلیغاتی و کسب جوایز نقدی ادامه داشته باشد.
آلفارومئو پیش از آغاز جنگ جهانی دوم در سال 1938 روی نسل جدید خودروهای مسابقه‌ای با کد 158 کار می‌کرد. نام این مدل از پیشرانه‌ی 1.5 لیتری 8 سیلندر گرفته شده بود که حدود 200 اسب‌بخار قدرت داشت. آلفارومئو 158، پیش از آغاز جنگ جهانی دوم در مسابقات مختلف اروپایی به قهرمانی رسید. در سال 1947، پیشرانه با نمونه‌ی 4.7 لیتری جای‌گزین شد تا قدرت 300 اسب‌بخار فراهم شود. یکی از مهم‌ترین افتخارات آلفارومئو، قهرمانی در اولین و دومین دوره‌ی مسابقات فرمول یک است. در نخستین فصل این مسابقات، مدل 159 توانست با اختلاف قابل‌توجه نسبت به رقبا، 6 رقابت‌ از 7 مسابقه فرمول یک 1950 را با قهرمانی پشت سر بگذارد. راننده‌ی آلفارومئو در این مسابقات، جوزپه فارینا بود که عنوان اولین برنده‌ی تاریخ فرمول یک دنیا لقب گرفت. در سال 1950، آلفارومئو 159 با پیشرانه‌ی 420 اسب‌بخار، می‌توانست به نهایت سرعت 305 کیلومتربرساعت برسد. این خودرو سال 1951 هم با رانندگی خوان مانوئل فانخیو (راننده‌ی افسانه‌ای آرژانتینی) به قهرمانی فرمول یک رسید.
در سال 1950 مدل 1900 به‌عنوان اولین محصول تجاری پس از جنگ، توسط آلفارومئو معرفی شد. این خودرو با پیشرانه‌های مختلف، 80 تا 115 اسب‌بخار قدرت داشت و می‌توانست نهایت سرعت 170 کیلومتربرساعت فراهم کند. نکته‌ی جالب در افزایش محبوبیت آلفارومئو 1900، عرضه‌ با بدنه‌های متنوع توسط شرکت‌های مختلف مثل پینین فارینو و زاگاتو بود. این محصول می‌توانست با ظاهر 4در صندوق‌دار مناسب استفاده‌ی خانوادگی تولید شود یا به‌صورت یک مدل اسپرت بدون سقف 2نفره با امکانات سفارشی درآید.
سال 1954 در نمایشگاه خودروی تورین ایتالیا، نسل اول آلفارومئو جولیتا (Giulietta) رونمایی شد. این خودرو هم مشابه مدل 1900، نسخه‌های مختلفی داشت؛ اما تبدیل یکی از موفق‌ترین تولیدات تاریخ آلفارومئو در بازار اروپا شد. ارزان‌ترین مدل جولیتا، برلینا نام داشت که مجهز به پیشرانه‌ای با قدرت 55 اسب‌بخار و نهایت سرعت 140 کیلومتربرساعت بود. نسخه‌های اسپرت کوپه با پسوند اسپرینت هم تولید شدند که همراه پیشرانه‌ی 1.3 یا 1.6 لیتری، حدود 100 اسب‌بخار قدرت و نزدیک به 200 کیلومتربرساعت، بیشینه سرعت داشتند.
فراتر از مدل‌های استاندارد، نسخه‌های اسپرینت از آیرودینامیک بسیار عالی بهره می‌بردند که قابل مقایسه با سوپراسپرت‌های امروزی بود. به‌عنوان مثال، جولیتا اسپرینت اسپشیاله، نسخه‌ی تیپو 750SS با ضریب درگ (شاخص مقاومت جسم در برابر جریان هوا) برابر با 0.28 تولید شد که در خودرویی مثل شورولت کوروت C6 مدل 2005 وجود دارد. از این دست می‌توان به جولیتا اسپرینت اسپشیاله (SS)، ولوچه (SV) و زاگاتو (SZ) اشاره کرد که تا سال 1966 تولید شدند.
اولین تلاش آلفارومئو برای رقابت با سوپراسپرت‌های نوظهور دهه‌ی 50 میلادی، منجر به رونمایی از مدل 750 شد. این پروژه، با همکاری کارلو آبارث (مؤسس برند خودروسازی و تیونینگ آبارث) روی شاسی جولیتا و یک پیشرانه‌ی 1.5 لیتری اجرا شد تا وارد مسابقات کلاس GT اروپا شود. محصول نهایی به دلیل مشکلات مالی آلفارومئو و تمرکز شرکت بر افزایش تولید خودروهای مردمی، هرگز تجاری‌ نشد؛ اما مقدمه‌ای بود بر سوپراسپرت‌های دهه‌ی 60 این شرکت که از شاهکارهای تاریخ خودروسازی ایتالیا هستند. دهه‌ی 60 میلادی و عصر طلایی آلفارومئو
از نظر سودآوری و محبوبیت جهانی برای آلفارومئو، سال‌های 1960 تا 1970 اهمیت ویژه‌ای دارند. در این دوران، تنوع محصولات افزایش یافت و ضمن حضور در مسابقات مختلف، نسخه‌های ویژه و اسپرت برای عموم مردم تولید شدند.
دومین محصول موفق آلفارومئو بعد از جولیتا، جیولیا نام داشت که در سال 1962 معرفی شد. چند ماه قبل، رکورد فروش 100 هزار جولیتا در کارخانه‌ی آلفارومئو برگزار شد و همچنین دومین خط تولید بزرگ این شرکت در ناپل، به بهره‌برداری رسید. پیش از آنکه فولکس‌ واگن گلف یا تویوتا کورولا معرفی شوند؛ آلفارومئو به ساخت یک خودروی اسپرت کوچک و اقتصادی توجه نشان داد. با این رویکرد، اولین مدل جیولیا رونمایی شد تا محصولی 4‌در و صندوق‌دار با پیشرانه‌ی کم‌مصرف و عملکرد متناسب با وزن خالص خودرو باشد. نسخه‌ی استاندارد جیولیا با بدنه‌ی 4‌در صندوق‌دار، بهترین عملکرد آیرودینامیک برای یک خودروی سدان تا آن زمان را به نمایش گذاشت. ضریب درگ 0.34، نتیجه‌ی آزمایش و بازطراحی مکرر این خودرو در تونل باد بود. جیولیا، از نظر ایمنی هم فراتر از خودروهای خانوادگی زمان خود عمل می‌کرد و البته، به لطف پیشرانه‌ی 1.3 لیتری با قدرت 80 اسب‌بخار، نهایت سرعت 160 کیلومتربرساعت و مصرف سوخت کمتر از 7 لیتر در 100 کیلومتر فراهم می‌کرد. خیلی زود، جیولیا با پیشرانه‌ی 1.6 لیتری و قدرت 100 اسب‌بخار هم معرفی شد تا سرعت‌گیری صفر تا 100 کیلومتربرساعت 12 ثانیه داشته باشد. نسخه‌ی GTA از آلفارومئو جیولیا، سلطان مسابقات کلاس GT اروپا در سال‌های دهه‌ی 60 میلادی بود. این مدل در گروه مجهز به پیشرانه‌های 1.6 لیتری، 3 سال متوالی روی سکوی نخست ایستاد و کارایی بسیار خوب موتورهای آلفارومئو با فناروی جرقه‌زنی دوگانه (Dual ignition) را ثابت کرد.
بدون شک، جیولیا TZ یکی از شاهکارهای تاریخی آلفارومئو است. این محصول با نام کامل Tubolare Zagato در سال 1963 رونمایی شد. طراح اصلی جیولیا TZ، عضو ارشد استودیو زاگاتو، ارکوله اسپادا بود که بعدها برای استون مارتین، فورد و فراری هم کار کرد. با هدف کسب مجوز لازم برای شرکت در مسابقات کلاس GT، حدود 110 دستگاه از این مدل با استاندارد جاده تولید شد که امروزه حدود 200 هزار دلار، ارزش کلکسیونی دارند. نسخه‌های استاندارد و مخصوص پیست، مجهز به پیشرانه‌ 1.6 لیتری با قدرت‌های 112 و 160 اسب‌بخار بودند. یک سال بعد، مدل دوم با نام جیولیا TZ2 هم ساخته شد که با قدرت 170 اسب‌بخار می‌توانست در زمان 7 ثانیه به سرعت 100 کیلومتربرساعت برسد و نهایت سرعت 245 کیلومتربرساعت داشته باشد. قیمت کلکسیونی نسخه‌ی دوم به دلیل تیراژ تولید محدود به 12 دستگاه، بیش از 1.5 میلیون دلار است. تمامی مدل‌های جیولیا TZ و TZ2، افتخارات متنوعی در مسابقات مختلف کسب کردند.
آلفارومئو تیپو 33 که امروزه به‌عنوان یکی از زیباترین سوپراسپرت‌های تاریخ خودروسازی دنیا شناخته می‌شود، در سال 1966 رونمایی شد. این مدل مجهز به پیشرانه‌ی 8 سیلندر 2 لیتری با قدرت 270 اسب‌بخار بود و می‌توانست در زمان 6 ثانیه به سرعت 100 کیلومتربرساعت برسد. برخلاف ظاهر جذاب، تیپو 33 نتوانست به افتخاراتی بزرگ در دنیای موتوراسپرت دست یابد و بارها تصادف کرد. نسخه‌های دوم و سوم و چهارم این خودرو هم، تا سال 1974 به‌عنوان محصول پرچم‌دار آلفارومئو در کلاس 3000 سی‌سی حضور داشتند. امروزه ارزش کلکسیونی نسخه‌ اول از تیپو 33 به دلیل تولید محدود به 13 دستگاه، بیش از 10 میلیون دلار است. دهه‌ی 70 میلادی و توجه به کوپه‌های اسپرت
طرح خودروهای آلفارومئو از اوایل دهه‌ی 70 میلادی، به ظاهر مدل‌های کوپه 4‌نفره، تغییر شکل داد. این سبک، با ظهور پورشه 911 و فورد موستانگ ، محبوبیت بسیار زیادی در آن زمان داشت و بسیار جذاب‌تر از خودروهای کلاسیک آلفارومئو، به نظر می‌رسید.
سال 1972، آلفارومئو مونترال رونمایی شد. این محصول، نه‌تنها بدنه‌ی بزرگ‌تر نسبت به جیولیا و جیولیتا داشت؛ بلکه از پیشرانه‌ی حجیم‌تر استفاده می‌کرد. مونترال با موتور 8 سیلندر 2.6 لیتری، قدرت 200 اسب‌بخار و نهایت سرعت 220 کیلومتربرساعت داشت. ضمن اینکه در زمان 7.5 ثانیه به سرعت 100 کیلومتربرساعت می‌رسید.
اواخر دهه‌ی 70 میلادی، مدل‌های سدان با ظاهر خانوادگی به جمع محصولات آلفارومئو اضافه شدند. نوا جولیتا و آلفا 6، خودروهایی 4‌در و صندوق‌دار بودند که طیف متفاوتی از خریداران را هدف قرار می‌داند. نوا جولیتا، با پیشرانه‌های 1.3 تا 2 لیتری، از اروپا تا امریکا و حتی افریقای جنوبی محبوبیت داشت. نسخه‌ی ویژه‌ای از این خودرو با پیشرانه‌ی 2 لیتری توربوشارژ و قدرت 170 اسب‌بخار هم تولید شد. در سمت دیگر ماجرا، آلفا 6 با ظاهری مشابه نوا جولیتا اما همراه بدنه‌ای کشیده‌تر و پیشرانه‌هایی قوی‌تر قابل خرید بود. نسخه‌های 6 سیلندر 2 و 2.5 لیتری با قدرت‌های 135 و 160 اسب‌بخار، به لطف امکانات رفاهی و کیفیت بالا در تجهیزات کابین، آلفا 6 را به خودرویی در کلاس اسپرت لوکس تبدیل کردند. این خودرو با جعبه‌دنده خودکار ساخت ZF آلمان هم تولید می‌شد که در زمان خود، امتیازی بسیار مهم بود.
دهه‌ی 60 میلادی برخلاف دهه‌ی 50، تداوم‌بخش موفقیت آلفارومئو در مسابقات سرعت نبود. این برند از دهه‌ی 70 تلاش کرد تا چهره‌ی موفق خود در دنیای موتوراسپرت را تکرار کند. در سال 1973 مدل 33TT 12 رونمایی شد تا خودرویی مخصوص مسابقات سرعت در کلاس پروتوتایپ و سوپراسپرت باشد. این محصول با پیشرانه‌ی 12 سیلندر 3 لیتری ساخت آلفارومئو، حدود 500 اسب‌بخار قدرت داشت و سرعت‌ 330 کیلومتربرساعت فراهم می‌کرد. سال 1976، نسخه‌ی جدیدتر با کد 33SC12 معرفی شد که مجهز به کابین یک‌نفره با راننده در وسط بود. این محصول هم مشابه نسخه‌ی قبلی از پیشرانه‌ی 3 لیتری با آرایش 12 سیلندر خطی و وزن خالص در حدود 700 کیلوگرم استفاده می‌کرد. آلفارومئو 33SC12 جوایز متعددی در مسابقات مختلف کسب کرد و حتی تمامی 8 مسابقه‌ی فصل را با پیروزی قاطع پشت سر گذاشت.
سال 1979، آلفارومئو مجددا به رقابت‌های فرمول یک بازگشت. موفقیت‌های 33TT 12 و 33SC12، مشوق این شرکت بود تا از پیشرانه‌ی 12 سیلندر خود، در بالاتری سطح مسابقات اتومبیل‌رانی جهان، استفاده کند. بعد از 28 سال، خودروی فرمول یک 177 از تیم آلفارمئو توانست به مقام قهرمانی یک مسابقه‌ی جایزه بزرگ دست پیدا کند. البته این افتخار، در دیگر رقابت‌ها تکرار نشد و حتی سال‌های بعد هم، آلفارومئو با خودروهای 179 و 182، نتوانست هرگز روی سکوی اول مسابقات فرمول یک بایستد. در عوض، تیم فرمول یک برابهام با استفاده از پیشرانه‌ی آلفارومئو توانست در سال 1978 به مقام سوم مسابقات برسد. دهه‌ی 80 میلادی و کاهش تقاضا
هرچند که رشد فروش آلفارومئو در سطح جهانی از سال‌های 1980 رو به کاهش گذاشت؛ اما بازارهای جدیدی برای این برند گسترش یافت. نمایندگی‌های آلفارومئو در آسیا و امریکا افتتاح شدند و تولید نسخه‌های عامه‌سپند، در اولویت قرار گرفت.
آلفتا کوپه که در سال 1972 با تکیه بر شاسی نوا جولیتا و آلفا 6 به بازارهای خارج از اروپا فرستاده شده بود. از دهه‌ی 80 میلادی با طرح بدنه‌ی سدان و کوپه‌ی 2در، باز تولید شد. این خودرو تا سال 1984 به مدت 15 سال و با تعداد 500 هزار دستگاه فروش داشت. حتی نسخه‌های تاکسی و پلیس از آلفتا تولید شد. مدل GT با بدنه‌ی کوپه‌ی 2در، یکی از محبوب‌ترین خودروهای اسپرت میان‌رده در اروپا بود و افتخارات بسیاری هم در مسابقات رالی کسب کرد.
آلفارومئو در سال‌های دهه‌ی 80 میلادی، اصالت و خلاقیت کمتری در طراحی محصولات داشت. مدل‌های آرنا، 75 و 164، بسیار عامه‌پسند و مناسب بازار ایتالیا بودند؛ اما در مقابل رقبا از ژاپن و آلمان، حرفی، برتری خاصی نداشتند. آلفارومئو تلاش می‌کرد با نصب پیشرانه‌های قدرتمند 1.8، 2 و حتی 3 لیتری، خودروهایی قدرتمند و پرشتاب بسازد اما به دلیل ظاهر کسالت‌آور و طراحی ساده، فروش چندانی در خارج از اروپا نداشت. نسخه‌های ویژه‌ از سدان‌های آلفارومئو با کد Q4 نیز تولید شدند که همراه‌با تجهیزات اسپرت از سری کوادریفویلیو و سیستم 2 دیفرانسیل، بیش از 200 اسب‌بخار قدرت و نهایت سرعت 240 کیلومتربرساعت ارایه می‌کردند. بحران مالی و مالکیت فیات
ناتوانی خودروسازان ایتالیایی در صادرات، بیش از همه گریبان‌گیر آلفارومئو شد. سودآوری این شرکت از اواسط دهه‌ی 80 میلادی، شدیدا کاهش یافت و آلفارومئو را به تعطیلی کامل نزدیک کرد. حتی تأسیس استودیوهای طراحی جدید در میلان هم راه‌گشا نبود و در نهایت، فیات به‌عنوان قدرتمندترین خودروساز ایتالیا، سهام آلفارومئو را خریداری کرد. دهه‌ی 90 میلادی و تحول در طراحی آلفارومئو
از اواخر دهه‌ی 80 میلادی، به‌تدریج محصولاتی با طراحی آینده‌نگر و ظاهری خلاقانه به سبد آلفارومئو اضافه شدند. با تزریق سرمایه از طرف فیات و همکاری مجدد با استودیوهای برجسته‌ی ایتالیا، مثل برتونه، پینین فارینا و زاگاتو، نمای ظاهری خودروهای آلفارومئو متحول شد.
رابرت اوپرون از طراحان اصلی فیات، مامور ساخت یک خودروی اسپرت برای آلفارومئو شد که قیمت منطقی و نمایی مدرن داشته باشد. با کمک طرح‌هایی از استودیو زاگاتو، روی پلتفرم آلفارومئو 75، محصولی تازه به نام SZ شکل گرفت. ظاهر این خودرو، بسیار فراتر از مدل 75 بود و همراه‌با چراغ‌های چندگانه و چیدمان باریک در طرفین، الهام‌بخش محصولات آلفارومئو در سال‌های آینده شد. مدل‌های SZ و RZ تا سال 1994 در خط تولید حضور داشتند و با پیشرانه‌ی 6 سیلندر 3 لیتری، قدرت 210 اسب‌بخار و نهایت سرعت 240 کیلومتربرساعت فراهم می‌کردند. این خودروهای در زمانی حدود 7 ثانیه به سرعت 100 کیلومتر برساعت می‌رسیدند.
دیگر محصول مهم آلفارومئو در سال‌های دهه‌ی 90 میلادی، GTV نام داشت. این خودرو، مشابه SZ یک کوپه‌ی اسپرت 2‌در با قیمت میان‌رده محسوب می‌شد اما برخلاف آن می‌توانست 4 سرنشین حمل کند. اولین نسخه در سال 1994 رونمایی شد و کمی بعد، نمونه‌ی کانورتیبل 2‌نفره هم در دسترس علاقه‌مندان قرار گرفت. آلفارومئو GTV با پیشرانه‌های مختلف از 1.8 لیتری 140 اسب‌بخار تا 6 سیلندر 3.2 لیتری 240 اسب‌بخار تولید شد. این محصول، آنچنان موفق بود که تا سال 2006 با تغییرچهره‌ی جزئی، در سبد آلفارومئو حضور داشت. نسخه‌های مختلف GTV مورد تحسین رسانه‌ها و منتقدان خودرو قرار گرفت و حتی در سال 1998 توسط جرمی کلارکسون ، عنوان بهترین مدل اسپرت جهان را تصاحب کرد.
آلفارومئو 155 و 156، پرفروش‌ترین خودروهای شرکت سازنده در دهه‌ی 90 میلادی بودند. این مدل‌ها با طرح بدنه‌های سدان، کوپه‌ی 2‌در و هاچبک 5‌در، محبوبیت زیادی پیدا کردند. همچنین طیف وسیعی از پیشرانه‌های بنزینی و دیزلی برای مدل‌های 155 و 156 تولید شد تا پاسخگوی نیازهای مختلف باشد. ارزان‌ترین نمونه با پیشرانه‌ی 1.6 لیتری می‌توانست در زمان 10.5 ثانیه به سرعت 100 کیلومتربرساعت برسد؛ درحالی‌که نسخه‌ی GTA با پیشرانه‌ی 3.2 لیتری 250 اسب‌بخار، 6.3 ثانیه بعد از شروع حرکت به سرعت 100 کیلومتربرساعت می‌رسید و نهایت سرعت 250 کیلومتربرساعت داشت. مدل 156 بیش از هر محصول دیگر از آلفارومئو، موفق به کسب جایزه از مجلات و رسانه‌های مختلف مرتبط با صنعت خودرو شد. همچنین بین سال‌های 1998 تا 2003 در مسابقات مختلف کلاس تورینگ، به قهرمانی رسید. قرد 21 و رقابت با بزرگان دنیا
پس از بازگشت موفق آلفارومئو به بازار جهانی و بهبود سودآوری، این شرکت جسارت لازم برای طراحی مدل‌های اسپرت و متفاوت از رقبا را پیدا کرد. با شروع قرن بیستم و خصوصا دهه‌ی 2010، آلفارومئو تصمیم گرفت تنوع در محصولات را کاهش دهد؛ اما خودروهایی با برتری ویژه در سبد داشته باشد.
سال 2003، آلفارومئو GT رونمایی شد. این خودرو با طراحی استودیو برتونه و روی شاسی مدل 156، محصولی 2‌در و 4نفره با ظاهری جذاب و جوان‌پسند بود. آلفارومئو GT علاوه بر پیشرانه‌های قدرتمند 140 تا 240 اسب‌بخار، مجهز به ترمز ABS و فناوری توزیع الکترونیک ترمز بین چرخ‌ها تولید می‌شد. این محصول با تیراژ 80 هزاردستگاه، صرفا با بدنه‌ی 2‌در صندوق‌دار به تولید رسید.
تقاضای بالا برای آلفارومئو 156 و GT منجر به طراحی نسخه‌های سدان و هاچبک با کد 159 شد. این خودرو، ظاهری الهام‌گرفته از SZ داشت که اوایل دهه‌ی 90 میلادی تولید شده بود. آلفارومئو 159 با چهره‌ی انتقام‌جو و چراغ‌های باریک سه‌گانه در طرفین، یکی از زیباترین خودروهای اسپرت میان‌رده در سال‌های 2004 تا 2011 لقب گرفت. استاندارد ایمنی 5 ستاره از سازمان تست تصادفات اروپا (Euro NCAP ) و پیشرانه‌های متنوع با بدنه‌های مختلف، فروش نهایی این خودرو را به 240 هزار دستگاه رساند. آلفارومئو 159، موفق به کسب جایزه‌ی خوردوی سال اروپا در سال 2006 شد. نسخه‌ی هاچبک 3در با نام برا (Brera) هم تا سال 2010 به تعداد 34 هزار دستگاه در سبد آلفارومئو حضور داشت.
سال 2007، اتفاقی که علاقه‌مندان برند آلفارومئو برای چند دهه انتظارش را می‌کشیدند، رسما اطلاع‌رسانی شد. سرانجام، 8C که قبلا به‌صورت یک مدل مفهومی در نمایشگاه فرانکفورت 2003 رونمایی شده بود؛ در کلاس سوپراسپرت‌ کامپکت به تولید رسید. محصول نهایی، به لطف سهام‌داری فیات در مازراتی و فراری، از قطعات مشترک با مازراتی گرن‌توریسمو و پیشرانه‌ی 8 سیلندر F136 ساخت فراری بهره برد. آلفارومئو 8C با قدرت 450 اسب‌بخار و گشتاور 480 نیوتن‌متر در زمان 4.2 ثانیه به سرعت 100 کیلومتربرساعت می‌رسید و نهایت سرعت محدود شده به 300 کیلومتربرساعت داشت. تولید این خودرو در نمونه‌های سقف فلزی و اسپایدر، هرکدام به 500 دستگاه با آستانه قیمت 300 هزار دلار محدود شد. امروزه در بازار جهانی، آلفارومئو با 3 محصول شناخته می‌شود که شامل سدان اسپرت جیولیا و کراس‌اور استلویو است. البته تولید مدل‌های هاچبک از جولیتا همچنان ادامه دارد اما در بازارهای مهم مثل امریکا، عرضه نمی‌شود. فروش هاچبک شهری میتو هم، از سال 2018 متوقف شده است تا تمرکز شرکت بر 3 محصول ویژه باشد.
مدل 4C با الهام از 8C در سال 2013 رونمایی شد. این خودرو، با بدنه‌ی کوچک‌تر، پیشرانه‌ی کم‌حجم 1.75 لیتری و تولید نامحدود، در کلاس اسپرت‌های کوچک حضور دارد. وزن خالص آلفارومئو 4C کمتر از هزار کیلوگرم است و همراه پیشرانه‌ی توربوشارژ با قدرت 240 اسب‌بخار، تنها 4.2 ثانیه پس از شروع حرکت به سرعت 100 کیلومتربرساعت می‌رسد. آستانه قیمت 58 هزار دلار برای این خودرو، مهم‌ترین سد راه فروش بود و قرار است از سال 2020، با توقف تولید مواجه شود.
سال 2015 اولین نسخه از نسل جدید آلفارومئو جیولیا رونمایی شد. هدف از تولید این خودرو، حضور در کلاس پرطرف‌دار سدان‌های اسپرت و رقابت با مرسدس بنز E کلاس و بی‌ام‌و سری 5 بود. جیولیا با پیشرانه‌ی توربوشارژ 2 لیتری ساخت فیات در 2 نسخه‌ی 200 و 280 اسب‌بخار تولید می‌شود. همچنین مدل کوادریفویلیو با پیشرانه‌ی 2.9 لیتری ساخت فراری هم قابل خرید است که قدرت 510 اسب‌بخار و نهایت سرعت 310 کیلومتربرساعت با میانگین مصرف سوخت 8.5 لیتر در 100 کیلومتر فراهم می‌کند. آستانه قیمت جیولیا 39 هزار دلار است و برای ارزان‌ترین مدل با تجهیزات سری کوادریفویلیو هم، قیمت 75 هزار دلار وجود دارد.
استلویو جدیدترین ساخته‌ی آلفارومئو است که سال 2018 رونمایی شد. این محصول، یکی از نخستین کراس‌اورهای اسپرت ساخت ایتالیا نیز محسوب می‌شود. مدل استاندارد با پیشرانه‌ی توربوشارژ 2 لیتری، 280 اسب‌بخار قدرت دارد و در زمانی کمتر از 6 ثانیه به سرعت 100 کیلومتربرساعت می‌رسد. علاوه بر نسخه‌ی دیزل، استلویو کوادریفویلیو هم با پیشرانه‌ی 2.9 لیتری ساخت فراری و قدرت 510 اسب‌بخار تولید می‌شود که سرعت‌گیری صفر تا 100 کیلومتربرساعت 3.8 ثانیه فراهم می‌کند. آستانه قیمت مدل‌های استاندارد و کوادریفویلیو از آلفارومئو، به ترتیب 42 هزار و 82 هزار دلار است.