بزرگنمايي:

سیاست و بازاریابی - بزرگترین مزیت اینتل نسبت به AMD چیست؟
٣٨
٠


زومیت / اینتل با صرف هزینه‌ی 3 میلیارد دلاری قصد دارد تا به مقابله با تراشه‌های جدید AMD بپردازد.
اینتل قصد دارد تا در بازار کامپیوترهای دسکتاپ و لپ‌تاپ‌ها، با کاهش قیمت پردازنده‌های حالِ حاضر و برنامه‌ریزی رقابتی در عرضه‌ی محصولات جدید، در مقابل AMD قد علم کند. انجام تمامی این امور، مستلزم صرف هزینه است و اگر اسلاید منتشر شده‌ی وب‌سایت حوزه‌ی فناوری AdoredTV صحت داشته باشد، اینتل مبلغ هنگفتی را برای کاهش یا حتی ازبین‌بردن دستاوردهای پردازنده‌های رایزن AMD هزینه خواهد کرد.
در کانال آی‌تی و ™CanaleIT هم کلی عکس و ویدئوی دسته اول و جذاب داریم
قیمت‌گذاری رقابتی و تخفیف‌هایی که 3 میلیارد دلار برای اینتل هزینه در برداشته است، اهرم اقتصادی اینتل برای رقابت در مقابل AMD خواهد بود. اسلاید یادشده‌ای که وب‌سایت AdoredTV مبادرت به انتشار آن در فرمتی ویدئویی در کانال یوتوب خود کرده، توضیح می‌دهد که چگونه اینتل پذیرفته که AMD روال بازار را تغییر داده است. روندی که اینتل برای مقابله با AMD در پیش گرفته نه‌تنها پردازنده‌های رایزن و تریدریپر را شامل می‌شود، بلکه سری اِپیک را که مقابل تراشه‌های سرور Xeon ایستاده، هدف قرار داده است. نوشته‌ی روی اسلاید این‌گونه است: «برتری مقیاسیِ اینتل...اهرم اقتصادی».
اولین موضوعی که از این نوشته می‌توان فهمید، تلاش اینتل در القاء این نکته است که به دلیل حجم و مقیاسِ بی‌نقص، ساختار اقتصادی این شرکت در بسیاری از فاکتورها بسیار قدرتمندتر از AMD است. این اسلاید نشان می‌دهد که کل سود خالصی که AMD در سال 2018 کسب کرده تنها 0٫3 میلیارد دلار است. در طرف دیگر اسلاید، «تخفیف‌های اینتل در سال 2019» درج شده که برابر با 3 میلیارد دلار بوده و 10 برابر بیشتر از کل درآمد AMD در سال 2018 است.
3 میلیارد دلار هزینه‌ای است که اینتل برای برگرداندن ورق در رقابت با AMD حاضر است آن را در سال 2019 بپردازد. این مبلغ شامل کاهش قیمت‌ها، تخفیفات و موارد دیگر برای محصولات جدید و حالِ حاضرِ شرکت است. قبلا نیز اینتل، قیمت نسل نهم از پردازنده‌های های خود را به طرز چشم‌گیری کاهش داده و پردازنده‌های جدیدش از سری X و Xeon W-2200 را، با بهایی به‌غایت کمتر از نسل پیشین معرفی کرده بود. مطمئنا این کاهشِ قیمت در راستای «تخفیف‌های اینتل در سال 2019» است. از آن‌جایی که اینتل حداقل در بازه ی فعلی قادر به افزایش عمکرد پردازنده‌های خود نیست، تصمیم گرفته در حوزه‌ای که AMD حرف اول را می‌زند، به رقابت با این شرکت بپردازد، یعنی قیمت. با توجه با تفاوت‌ها و بازده عملکرد در تراشه‌های رایزن، AMD ممکن است در جایگاهی باشد که بتواند قیمت تراشه‌های یادشده را در مقابل ضدحمله‌ی اینتل رقابتی‌تر کند. همان‌گونه که گفته شد، ضعف اینتل در افزایش کارایی پردازنده‌هایش، این امکان را به AMD می‌دهد که نه‌تنها در حوزه‌ی قیمتی، بلکه در بخش مربوط به عملکرد نیز حرف‌های زیادی برای گفتن داشته باشد.
اینتل که در قیاس با AMD شرکتی بسیار بزرگ‌تر است و زیاد نگرانِ صرف 3 میلیارد دلار هزینه، برای حفظ رقابت در بازار نیست. از نظر داخلی این شرکت به‌خوبی از تهدید به‌وجود آمده به‌واسطه‌ی پردازنده‌های جدیدِ AMD آگاه بوده و با‌توجه به احتمال افزایش فاصله‌ی بین این دو شرکت تا حدی که یک دهه زمان، برای جبران مافات کافی نباشد، اینتل تا جای ممکن در این رقابت پا پس نخواهد کشید. در نمایه‌ای که اینتل از تهدیدات به‌وجود آمده از AMD ترسیم کرده، موارد زیر را برای ارزیابی تهدیدات رقابتی AMD در نظر گرفته است:
AMD پردازنده‌هایی را عرضه می‌کند که کارایی بالایی دارند و رقابت مستقیمی را هم در بخش مشتری‌ها و هم بخش مرکز داده به اینتل تحمیل می‌کند. بلندپروازی اینتل در عرضه‌ی کارت‌های گرافیکِ غیر‌مجتمع به بازار، رقابت جدیدی را در بخش پردازنده‌های گرافیکی، برای انویدیا و AMD به ارمغان خواهد آورد.
AMD با تلاش‌های اخیر خود، توانسته با بسیاری از ارایه‌دهندگان خدمات ابری قرارداد عقد کند و رقابت از سمت AMD به‌ویژه در بخش محاسباتِ با عملکرد بالا (HPC) نیز در حال شکل‌گیری است. فاکتورهای مؤثر بر HPC معمولا عبارت هستند از تعداد هسته‌ها و تعداد کانال‌های حافظه (پهنای باند حافظه). اینتل در هر دو جبهه به چالش کشیده شده است.
پردازنده‌های AMD با معماری Zen و نام کدگذاری‌شده‌ی Rome برای سرورها و Mattise برای دسکتاپٍ، رقابت اینتل در بخش کامپیوترهای دسکتاپ و به‌ویژه بخش سرور را سخت‌تر می‌کند. رقابت در بخش دوم (سرور)، در یک دهه‌ی اخیر بی‌سابقه بوده است.
رقابت در خارج از دنیای کامپیوترهای دسکتاپ و سرورها، در بخش مربوط به کامپیوترهای تجاری و نوت‌بوک‌ها به‌نفع اینتل است، زیرا کاربران جنبه‌های مختلفی اعم از کارایی در بهره‌وری، عمر باتری و از همه مهم‌تر مدیریت‌پذیری را که اینتل در این فاکتور مزایای رقابتی بیشتری دارد، در بخش یادشده مورد ارزیابی قرار می‌دهند.
با فشارهایی که از سمت شرکت صنایع نیمه‌هادی تایوان (TSMC) در ساخت تراشه‌های 7 نانومتری وجود دارد، AMD به‌زودی ساخت تراشه‌های خودش را برعهده خواهد گرفت. این شرکت خواهد توانست تعداد هسته‌های پردازنده‌هایی را که به‌صورت بومی تولید کرده، بالا برده و عملکرد این تراشه‌ها را از آن‌چه که قبلا به کمک کارخانه‌های جهانی ریخته‌گری به‌دست آمده‌ بود، بیشتر کند. پردازنده‌های بومی 7 نانومتری AMD، در کوتاه‌مدت بزرگ‌ترین چالش پیش روی اینتل هستند.
تا سال 2017 پردازنده‌های 4 هسته‌ای به‌عنوان تراشه‌های پرچم‌دار به‌فروش می‌رسیدند، اما به لطف AMD که تعداد هسته‌های بیشتری را برای پردازنده‌های دسکتاپ عرضه کرد، اینتل نیز مجبور شد تا تعداد هسته‌های بیشتر را به‌عنوان فاکتوری مهم در پردازنده‌های مصارف عام خود در‌نظر بگیرد.
اما در حال حاضر صحتِ اعتبار اسلاید یادشده، در هاله‌ای از ابهام قرار دارد. اما با توجه به بحث‌هایی که پیرامون موفقیت‌های AMD در داخل اینتل وجود دارد، ممکن است این شرکت اسلاید مذکور را به بخش‌های فروش خود فرستاده باشد. با این حال انتظار نمی‌رود اینتل صحت وجودیِ این اسلاید را تأیید کند. نکته‌ی جالب این اسلاید، تلاش اینتل جهت معرفی AMD به‌عنوان شرکتی با درآمد ناچیز است. این در حالی است که اینتل و اقصاد غول‌پیکرش نتوانستند AMD را از قیام دوباره و به چالش کشیدن این شرکت بازدارند.
معماری Zen شرکت AMD و معماری‌های بعدیِ آن، شوک بزرگی را به اینتلی وارد کرد که به‌لطف تسط بی‌حد‌و‌حصر و طولانی در بازار، خود را متقاعد کرده‌ بود که هیچ شرکتی یارای مقابله با آن‌ها را ندارد. اینتل پیش از این سعی کرد تا با بدنام کردن AMD، از خطاب قرار دادن رابط Infinity Fabric با عنوان «دای‌هایی که با چسب به‌هم چسبیده شده‌اند» در اسلایدهای سال 2017 خود، تا استفاده از بنچمارک‌های شخص ثالثِ مشکوک در مقایسه‌ی پردازنده‌ها و در خواست از ناظران برای تعویض معیارهای امتیاز‌دهی‌شان به «استانداردهایی که در دنیای واقعی استفاده می‌شوند»، مقابل AMD در بازار محصولات ارزان‌قیمت بایستد.